POKECOLLECT.net.pl - Oficjalne forum strony DomixPokemon.pl
Zarejestruj
Zaloguj



Poprzedni temat «» Następny temat
Na najprawdziwszy Mordor! - temat zbiorczy
Autor Wiadomość
Kleszczu 
Pewnie nie zna PokeMana
I dobrze mi z tym


Wiek: 31
Dołączył: 30 Mar 2013
Posty: 54
Skąd: Z internetów
Kontakt:
Wysłany: 17 Październik 13, 22:13   Na najprawdziwszy Mordor! - temat zbiorczy

A więc witam tych, którzy mnie nie znają. Nazywam się Kleszczu i w teorii nie znam się na niczym, gdyż fach studenta nic nie znaczy. Poza tym nie mam ośmiu łapek, a także mam dziwne zamiłowaniu w tworzeniu spontanicznych dzieł, które śmieszą głównie mnie. Nie zmienia to faktu, że dla tych, którzy lubią klimaty lekko szalone proponuję z próbą zapoznania się z tym "dziełem"...

1) Pierwszy sezon - niespodzianka - wrzucony na Google Drive, gdyż nie chcę zabić potencjalnego czytelnika tl ; dr na forum. KLIK

2) Poniżej znajdziecie prolog oraz pierwszy odcinek "Na najprawdziwszego Mordoru! 2!" - oczywiście nie są one zbyt mocno powiązane z pierwowzorem i w teorii da się czytać bez znajomości poprzednika. Nie zmienia to faktu, iż warto poznać się z częścią pierwszą, by imersja była jak największa.

3) Oczywiście będę wdzięczny za każde słowo opinii - nawet złe, gdyż każda recenzja jest dla mnie źródłem przydatnej wiedzy, która przyda mi się z pewnością w przyszłości.

4) Ostatnie, bardziej jako ogłoszenie: Wraz z Drowkerem (warto go znaleźć, epicka przygoda zwana "Story from Zhery") planujemy dość oryginalną akcję, do której potrzeba nam więcej osób. Lubisz wyzwania? Umiesz pisać i to całkiem nie najgorzej? Jesteś gotowy/a na zmieniającą się sytuację, by w ciągu kilku dni elastycznie wpasować się w konwencję i sytuację (bynajmniej nie mowa o pornolu)? Zapraszam na moje GG: 4065862.



Na najprawdziwszy Mordor! 2!

Prolog, a zarazem epilog części pierwszej.



Narrator spojrzał na siebie. "Jak żyć?", westchnął, po czym spróbował po raz kolejny ukoić swe myśli, które zachowywały się, cytując jego niepoprawne słownictwo "jak głupie". Tu referendum, które nie miało się udać, tam Polska znowu pokazała, że jest Winkelriedem piłki nożnej i każdego oprócz Mołdawii czy San Marino nie przepuści, a jeszcze gdzieś indziej w głowie ma chaos od Internetu, studiów, ludzi... tego wszystkiego.

Pisz.

"Nie, nie będę wracał do tego", pomyślał (bo gadanie na głos o pierwszej w nocy grozi przynajmniej niezrozumieniem społeczeństwa, przy czym to tylko ładne określenie potencjalnej choroby psychicznej. "Za dużo minęło czasu, nikt nie będzie pamiętał, a poza tym... czy podołam? Za dawno nie pisałem..."

Pisz.

Spójrz na to wszystko. Polska się wali, albo cudownie powstanie. Zeżrą nas długi, bądź będziemy bogaci. Nie dostaniesz emerytury, a może zaraz będziesz bogatszy od Niemca. Złożyłeś papiery i to właśnie pewne zależności mają wpływ na to, czy znowu wyjdziesz na prostą, a nie znowu będziesz gadać ludziom o "hajsie matki". Zależności nie posiadające ze sobą pozornego powiązania, a jednak składające się w jedną, całkiem logiczną całość.

Jesteś porąbany, drogi Narratorze, ale starając się to wyprostować tylko zaszkodzisz samemu sobie. A raczej na pewno zabijesz wewnętrzne "ja", które nie potrafi żyć bez chaosu, problemów z ogarnianiem, życiem na bogato, czy też innymi absurdami życia. Bądź sobą, jakkolwiek nieprzyzwoicie to brzmi. Pamiętaj, że właśnie to dzieło momentami wyrażało ciebie. Nie ckliwe historie, do których być może jesteś stworzony, lecz właśnie owy absurd, którego nikt nie rozumiał... oprócz ciebie.

Pisz. I otwórz bramę do własnego umysłu. Wielu nie wejdzie, gdyż będzie się bało, a ty... poczujesz się jak w domu.

Narrator spojrzał na swe dłonie, westchnął, po czym przeciągnął się i zastanowił, czy Wałęsa jest godny udziału w dziele prowadzącym do ostatecznego starcia w krainie zwanej... Mordor.

*

A więc... tak wygląda koniec Wszechświata. Nie wiadomo, jak to się stało, a z pewnością nie wiedział tego Stefan, który tuż przed jakże spontaniczną chwilą usiłował się teleportować w celu zniszczenia zła grożącemu całemu Mordorowi, jednak stało się. Ułamek sekundy po teleportacji "wybrańca" w całym wymiarze obudziła się siła zwana Wielkim Resetem, która miała w zwyczaju zadawać jedno pytanie:
- Kto mi zabroni?
Nikt jej nie zabronił, dlatego więc spięła się i zrobiła swoje. A że nie bez powodu zwała się Wielkim Resetem, to efekt jej działania był zaskakująco... resetujący.

Wszelkie polany, góry, lasy, doliny, łąki, komitety wyborcze, sale tronowe, komnaty, gdzie król sam chodził piechotą i inne - to wszystko w owym ułamku sekundy stało się niczym, albowiem zostało po prostu zresetowane, a więc zjedzone przez czas, przestrzeń i ogarniętość. Nie pozostało nic, tylko mrok, pustka i błoga cisza... no i Stefan, który jeszcze nie wiedział, co go spotka za parę chwil, gdy koryta czasoprzestrzeni wyplują go ku nicości i wiecznej ciemności. Zresztą, nawet gdyby wiedział, to po prostu by nie zrozumiał tego wszystkiego. I tak źle, i tak niedobrze.

Niestety a może stety, Stefanowi nie przyszło zginąć w takowy sposób. Po prostu nigdy nie pojawił się w tym miejscu oraz czasie. Czyżby to szczęście, a może przypadek? Czy można założyć, że zlot szczęśliwych okoliczności sprowadził go do kochanego i wytęsknionego domu? Czy może właśnie wciąga pierwszą od dawna wodzionkę? Każdy chciałby, by jego historia tak się właśnie zakończyła, jednak... los, tak jak zwykł to czynić, właśnie szykował mu kolejną niespodziankę.

*


-... A więc w ten sposób można zadać kłam jedynce trygonometrycznej... - Stefan ciągnął swe wywody korzystając z daru wiedzy, gdy nagle poczuł przypływ głupoty, a wraz z nią migrenę wywołaną przeciążeniem pracy mózgu. - Bożesz ty mój! Co się dzieje?!
Nadal podróżował w tęczowej rynnie próbując dostać się do statku Groedera, lecz nagle... wszystko się zmieniło. Skończyła się tęcza, czy też mądrość oraz ogarniętość. Wszystko się skończyło, a Stefan poczuł błogi stan, za którym nieświadomie tęsknił - ponownie nie rozumiał wszystkiego, co się dookoła niego dzieje. Oczywiście ten stan nie mógł stać w miejscu, a musiał się pogłębiać, gdy tunel nagle stał się czerwony niczym płachta na byka, zaś lektor rodem z Ivony poinformował, że doszło do awarii systemu.
- Wat... - rzekł widząc całą tą sytuację. - Jednak cieszę się, że jestem głupi i niekumaty, bo od tej mądrości pewnie wymyśliłbym, a następnie opatentowałbym kolejną głupią teorię, he... - nie dokończył mówić, gdy jego głowa nagle poczuła kontakt z czymś wystarczająco twardym, by obezwładnić, ale nie zabić.
Tak, Stefan ponownie został przez coś zaatakowany, i to z pozytywnym dla najeźdźcy rezultatem.

*

Stefan obudził się. Pierwsze, co zauważył, to bezchmurne, idealnie błękitne i prześliczne niebo, na którym niepodzielnie panowało prażące i wręczże palące słońce. Było mu tak dobrze, że mógłby przez dłuższy czas tak wylegiwać się i nie ruszać (gdyż łeb nadal mu nawalał niemiłosiernie), gdy tu nagle...
- Ej, ty! Tak, ty! Wstawaj mi tu migiem! - głos pełen doświadczenia i przeżytych lat niespodziewanie przerwał krótką idyllę Stefana.
Bohater spróbował powstać, co udało mu się nadzwyczaj gładko... po czym ponownie popadł w zachwyt, widząc niekończące się laguny wypełnione bielutkim piaskiem, czy wielkimi palmami wraz z olbrzymimi kokosami. Najdziwniejsze jednak było, że źródła głosu ani widu, ani słychu...
- Gdzie ty mnie szukasz, spójrz tam, gdzie masz te swoje nogi!
Stefan rozejrzał się jeszcze raz, by upewnić się, czy na pewno nikogo nie widzi w normalnej pozycji życiowej, by następnie ujrzeć przed sobą leżącą kotwicę, która na spojrzenie "wybrańca" odrzekła:
- Witaj w moim świecie. Nazywam się Kotwica i... nie mdlej mi tu!

Bo kto umarł, ten nie żyje. A kto widzi gadającą kotwicę, ten mdleje.


Rozdział pierwszy
"Kokosy"



Ponownie to samo - sen pełen pochmurnego nieba, gdzie chmury wypełnione są pamiątkami wydalanymi przez okoliczne huty i elektrownie cieplne, jak i wypełniony śląskim zapachem świeżo ugotowanej wodzionki, śpiewającą i przecudnie wystrojoną orkiestrą w dniu Barbórki, czy też gadaniem w gwarze znanej od pokoleń, że jacy to górole są źli i dlaczego to mieszkańcy Tatr muszą mieć pierwsze miejsce w nienawiści narodu hanysów...
Wszystko to było tak prawdziwe... a jednak ponownie sen urwał się w połowie, z chwilą, gdy nadmiar słońca zaczął prowadzić do opieczenia omdlałej twarzy Stefana. Wtedy też nastąpił powrót do rzeczywistości, jakże brutalnej i nieokiełznanej. Tym razem obudziła go świadomość nieogarniętości, cóż w tej chwili czynić. A wszystko się zaczęło od tego, co zakończyło jego ostatni epizod względnej przytomności.
- Jakże miło, że nareszcie pan wstał! Nie mogłem się doczekać, aż się obudzisz i zejdziesz z mego ciężkiego ciała - nie były to słowa pełne radości i entuzjazmu, lecz na pewno były one czymś więcej niż ciszą.
Stefan wystrzelił niczym strzała, gdy usłyszał ten głos, po czym spojrzał na swego rozmówcę. Przypominał on kotwicę, jaką widział w filmach o piratach - płaską, wykończoną hakami po lewej i prawej, lecz brakowało jej otworów służących do komunikowania się. Ot mówiła sama z siebie.
- Co tak milczysz? Zabrało ci mowę? Wiem, że zapewne pierwszy raz widzisz gadającą kotwicę, lecz równie dobrze i ja mógłbym zemdleć na widok czegoś takiego... członkowatego. Brrr! - po czym Kotwica wydał dźwięk przypominający obruszenie się na widok czegoś obrzydliwego.
- Stefan, miło mi... co tu robisz?! I co ja tu robię?! Czemu niczego nie wiem?! - w głosie "wybrańca" panowała błoga niewiedza i panika w sytuacji, która wymagała odpowiedzi na niezliczone pytania.
- No cóż... nie uwierzysz, lecz trafiłem tu z tego samego powodu co ty? Laura, co nie? - Kotwica "spojrzał" na Stefana z pewną dozą nadziei, lecz w oczach odbiorcy nie było widać nic oprócz otępienia. - No cóż, załóżmy, że tak jest. A więc leżę tu od kilkuset lat z nadzieją, że wreszcie opuszczę ten świat i powrócę do Kotwicowa, lecz wcześniej ta droga miała mieć tą samą długość, co do Mordoru...
- Mordor?! Też tam miałem iść i...
- Niech zgadnę, miałeś tam wrócić? Do domu, co? No widzisz, to tak nie działa. Otóż w trakcie przygody pojawia się wielka siła, która kasuje wszystko i wywala w tropiki. Nie jesteś pierwszy i ostatni - wielu tu przyszło, popadło w otępienie, a następnie wysłuchało mnie, pomyślało i wyruszyło poza tą lagunę... nikt nie wrócił, więc w sumie nie wiem, czy jest stąd wyjście. Aczkolwiek raz na jakiś czas zabijam nudę rozmowami z takimi jak ty. Fajnie, co nie?
- Fajnie... w sumie kolejna przygoda... - po czym zabrudzona żarówka zwana ideą zaświeciła nad głową Stefana. - NIEEEEEE! ZNOWU! MAM! COŚ! UCZYNIĆ! BY! WRÓCIĆ! DO! DOMU?!
- Nie krzycz tak, bo one się obudzą! - syknął Kotwica.
-... Eeee... wat? - mem w wykonaniu Stefana wyszedł słabo, jednak kontekst został ogólnie pojęty.
Kotwica rozejrzał się, czy nadal panuje bezpieczna sytuacja na lagunie, po czym kontynuował szepcząc:
- Wiele jest niejasnych spraw, lecz jedno jest pewne - musisz jak najszybciej opuścić tą lagunę. One ciebie zeżrą nocą. Tak zrobiły z paroma, co zaplanowali sobie wyruszyć następnego dnia po pojawieniu się tutaj. To było straszne... Tak, nie zjadły mnie bo jak widzisz, jestem średnio jadalny - dodał, gdy poczuł sugestywne spojrzenie Stefana.
- Szanuję twoją opinię... Kotwico, lecz powiedz, kim są ci "oni"?
- Kokosy...
W tym momencie Stefan nie wytrzymał. Padł na plecy, zaś dłonie wspierały brzuch, który niemalże mu pękał ze śmiechu. Wszystko to było na tyle naturalne i donośne, że Kotwica zaczął panikować, co było dalekie u Stefana, który po prostu śmiał się do rozpuku...

Wtedy to nastąpiło. Cisza laguny nagle stała się szmerem. Palmy zaszumiały, lecz powodem nie był nagły wicher. Wszystko zdawało się mieć inną genezę...
- A nie mówiłem? - syknął Kotwica. - Obudziłeś je zbyt wcześnie, teraz ciebie zeżrą.
- Hahahaha... ajć - ogarnięcie dosięgnęło Stefana, co prowadziło do zaprzestania śmiechu. - To jest dziwne, fakt, ale czy one... nie zostają na palmach?
- A czy palmy tylko raz wydają owoce? Błagam ciebie, jeśli tobie życie miłe to gnaj póki jeszcze możesz! - Kotwica był coraz bardziej zniecierpliwiony, gdyż słyszał już pierwsze słowa wypowiadane przez kokosy...
"Zjemy ci włosy"
- Co to było? - humor umarł w Stefanie, zaś w sercu pojawiła się trwoga.
"Będziemy gryźć wszystkie kostki"
- To one... Posłuchaj, mnie nie zjedzą, ale ciebie to i owszem! Gnaj!
"Ale smaczny człowiek, już czujemy jego smak... ommmomom"
- Dobra... ale nie! Nie mogę!
"Skoro człowiek je kokosy, to czemu kokos nie może zjeść człowieka?"
- O co tym razem chodzi? Uciekaj! - Kotwicy również zaczęła się udzielać panika.
"Ciekawe, jak smakuje w sosie słodko-kwaśnym?"
- Wiesz co? Bez ciebie nie idę.
"A wątróbkę zamrozimy, na zimę"
- Poje... popier... Boga w sercu nie masz?! Na co ci Kotwica, co wygląda jak kotwica?! Tu mi dobrze!
"Kości człowieka nadal w cenie, zrobimy z nich klawisze do fortepianu, dla Józefa"
- Posłuchaj, ty wiesz jak tu przeżyć, a ja nie! Pomóż! - Stefan błagał wręcz kotwicę o pomoc.
"A potem zatańczymy taniec radości nad jego szczątkami"
- Kto widział człowieka niosącego kotwicę? Jaki będzie wstyd w okolicy! Co ludzie powiedzą...
"Oj będzie głośno, będzie radośnie, znów przetańczymy razem całą noc"
- A zresztą co ty masz do gadania! - po czym Stefan pociągnął za żelastwo, które o dziwo nie okazało się takie ciężkie.
"Rozbiegany, to i chude mięsko"
Ruszył, a gdy mijał kolejne palmy słyszał za sobą odgłos odpadających owoców tego drzewa...
"Polowanie czas zacząć"
Toczenie. Odgłos toczenia dookoła. Coraz głośniej i głośniej... Jak uciekać? Palm coraz więcej...
"Daj kamienia, to go ubijemy"
- Boże, jeśli mnie słyszysz to przepraszam za wszystko co zrobiłem, lecz ratuj mnie! - krzyk Stefana na chwilę zagłuszył szum gonitwy.
"Stefanowy chamie, klękaj przed kokosowym panem"
- Boże, jeśli mnie słyszysz to przepraszam za wszystko co zrobiłem, lecz spraw, by ten człowiek mnie wypuścił! - ...A towarzysz wspierał uciekającego w ucieczce.
"Kokokoko kokos spoko..."
Były coraz bliżej, ratunek się oddalał, zaś śmierć witała z kokosową kosą...
"Prawie jak Wigilia i mordowanie Karpia"

Wtedy stał się cud. Stefan stracił kontakt z podłożem, lecz nie było to spowodowane oderwaniem nogi przez krwiożerczego kokosa, lecz po prostu sam się... uniósł. To było dziwne i na tyle niespodziewane, że reakcją "wybrańca" był krzyk paniki (Kotwicy również), lecz z każdą chwilą dwójka uciekinierów unosiła się coraz wyżej i wyżej, by następnie opaść i wylądować w ciemnym i ponurym lesie iglastym, gdzie kokosy już nie rosną.
- CO TO MA BYĆ? - Kotwica wydał krzyk pełen niezrozumienia dla zaistniałej sytuacji.
- Pomoc w zaistniałej sprawie - odparł głos pełen charyzmy i odwagi, jak i olbrzymiej pewności siebie. Można by powiedzieć - głos bohatera.
- Zacznijmy od tego, że nie wiemy, czy nie jesteś kokosem, który chce nas zjeść - Stefan drążył temat. -Jak masz na imię? Kim jesteś? Jaki masz stosunek do autonomii śląskiej?!
- Odpowiem odwrotnie. Nie znam autonomii śląskiej, jestem bohaterem i człowiekiem, jakim jak ty, zaś co mogę powiedzieć o sobie? - spojrzał patetycznie w ukrywający się za drzewami księżyc. - A życie me - trud trudów, a tytuł mój - lud ludów; z matki obcej, krew jego dawne bohatery, a imię jego...
- Pi razy drzwi czyli sześć! Pamiętam!

W lesie zapanowała cisza. A pewien wieszcz pewnego narodu w grobie się przewrócił.

*

- Nie chcem, ale muszem!
- Na pewno? Nie chcę się mylić, lecz nie wiem, czy kolejny rozbitek ma aż tak wielką wartość...
- Nie chcem, ale muszem!
- To ryzykowna decyzja, być może decydująca o losach całej naszej gromady...
- Nie chcem, ale muszem!
- Na pewno? Nie będzie odwrotu...
Jeden z rozmówców poprawił swe przysadziste wąsy.
- Nie chcem, ale muszem!
- No dobra, niech ci będzie... Wąsaczu.

Sygnatura użytkownika
NICO
Ostatnio zmieniony przez Kleszczu 17 Październik 13, 22:15, w całości zmieniany 1 raz  
 
     
Afil 
Potrafi spojrzeć Brockowi w oczy |D
Lodowy Rycerz - Yay!



Wiek: 28
Dołączył: 07 Gru 2008
Posty: 3223
Skąd: Ciechocinek
Kontakt:
Wysłany: 18 Październik 13, 22:24   

Genialne xD

Sygnatura użytkownika
Ich bin eine :ninja:
Jak coś to łapać mnie na steamie. Nick: afil7
 
     
Kleszczu 
Pewnie nie zna PokeMana
I dobrze mi z tym


Wiek: 31
Dołączył: 30 Mar 2013
Posty: 54
Skąd: Z internetów
Kontakt:
Wysłany: 26 Październik 13, 00:36   

Tradycyjnie - będę wdzięczny za komentarze, a na każdy postaram się odpowiedzieć...

Rozdział drugi
"Radom"


Zamknij oczy. Jeśli jesteś ślepy i korzystasz z syntezatora mowy - i tak je zamknij. Otwórz swój umysł. Pozwól wyzwolić pokłady wyobraźni blokowanej przez myśli, troski, zamartwienia i inne różne pierdółkowate sprawy. Po prostu - wyłącz to. Pozwól pracować abstrakcji wyzwolonej od świata, w którym żyjesz. Pozwól na to. Wejdź na nowy rytm. Ujrzyj to.
Miasto, które jest idealne. Ulice pełne ludzi, nastawionych pozytywnie do życia, witających ciebie "witaj drogi przyjacielu Wszechświata!", czy sklepy, w których witrynach ustawione są piękne świecidełka czy dzieła stworzone przy pomocy piękna. Oddychasz powietrzem i czujesz świeżość i wyzwolenie - nie wyczuwasz w nim zapachu spalin czy też smrodu twego świata. Im dłużej stoisz, tym coraz bardziej ci się zdaje, że to wszystko jest snem, czy też jawą, lecz ten dźwięk... to nie ptaki, a melodia nostalgii. Muzyka niesie ze sobą historię twoich marzeń, zarówno przeszłych jak i przyszłych. Spoglądasz w niebo. Jest bezchmurne, zaś błękit sięga granic horyzontu. I te wieżowce... to jest twój raj. To jest twój nowy dom. Zapomnij o przeszłości, czy szarym świecie. Witaj w utopii.

Witaj w Radomiu.

*


Pierwsze promienie wschodzącego słońca wdzierały się w mroczną puszczę, w której głębi znajdował się skromny obóz założony przez dwójkę ludzi oraz kotwicę. Lecz nie był to przyjemny poranek - dookoła panowała głucha cisza, zaś blady blask nie skłaniał do optymizmu. Jednak Stefan nadal był sobą, o czym świadczyły modły do WIWu...
- Oj WIWie, spraw by górnicy od świtu po nocy tylko smak wungla, a nie metanu czuli... Niech kolumny trzymające strop niczym ręka boża twarde będą... ommmm.
- Co ty odwalasz? Wiem, że może jestem kotwicą... - tak, nie muszę wspominać, kto zakłócił modły. - Ale jednak wygląda to na jakieś mahometanizmy czy inne buddy. A to jest co najmniej awangardowe, bądź szalone. Co to zresztą jesto... owe WIW?
- WIW to WIW drogi przyjacielu z żelaza... nie musisz wszystkiego rozumieć.
- No tak, w końcu to ty mnie wyciągnąłeś z laguny, GDZIE BYŁO MI BARDZO DOBRZE, a także to ty SPROWADZASZ NA MNIE WSTYD I HAŃBĘ. KTO BY POMYŚLAŁ, ŻE KOTWICA MOŻE BYĆ TOWARZYSZEM CZŁOWIEKA!
- Dzięki że mnie obudziliście - znajomy głos przerwał tą krótką dyskusję.
- O, witaj 44 - Stefan nie ukrywał swego entuzjazmu, tym bardziej że miał okazję przerwać próby Kotwicy poznania tajemnicy WIWu.
- Ehh... zanim będziemy się tulić i cieszyć, że kokosy nie zżarły kolejnego wyrzuconego z czasu i przestrzeni - wepchnął się Kotwica. - Może ustalmy parę faktów? Kij z przeszłością, jakie mamy plany i jakie jest nasze przeznaczenie?
44 zastanowił się, lecz po chwili odpowiedział na pytanie:
- Kotwico, twoje przeznaczenie jest jedno - kiedyś zerdzewiejesz. I tyle. Lecz dopóki czas jest twoim sojusznikiem, radzę ci nie opuszczać tego... ekhem... bohatera.
- A to dlaczego? On budzi we mnie poczucie zagrożenia utraty honoru i wizją wiecznego potępienia!
- Ej no, bez przesady - przerwał Stefan. - Czy ktoś kiedykolwiek narzekał z mego towarzystwa? I czy fakt nieposiadania przyjaciół w tamtym świecie służy jako plus czy minus dla całej sytuacji?
44 miał już tego dość. Nie o takich bohaterów walczono. Miał być stworzony do celów wielkich, a pierwszy poranek to utarczki między miejscowym głupkiem a gadającym żelastwem. A jak wytłumaczyć ty cały plan...
- Ehhh... o bogowie. Posłuchajcie mnie choć chwilkę - rzekł do towarzyszy... no dobra, towarzyszy podróży. - Otóż nie jesteście tu z przypadku. Nie bez powodu trafiliście na lagunę, spotkaliście się i próbowaliście stamtąd uciec razem. Nic nie dzieje się przypadkowo, tak samo jak spotkanie ze mną w tym ponurym lesie...
- STAHP! Koniec, znowu historie z duchami i przeznaczeniem! Basta! Idźcie bawić się w gwiezdne wojny sami! - wrzask Stefana zaskoczył nawet ciszę w puszczy. Wszystko było nagłe i spontaniczne.
"Wybraniec" sięgnął po swoją bluzę, narzucił ją, po czym ruszył w losowym kierunku.
- Gdzie idziesz? - krzyknął Kotwica.
- Gdzieś w świat, szukać kurka przygód kurka! - odparł Stefan po czym potknął się o kurkę, wyglebił się, powstał i ruszył dalej.

Sylwetka się oddalała. W obozowisku zapanowała głucha cisza. Po chwili wyłamał się Kotwica:
- A więc... co robimy?
- To, co czas i przestrzeń wskażą - odparł 44. - Wszystko to zostało zaplanowane... pomimo tego, że wcale tego nie rozumiemy w tej chwili. To właśnie miało się zdarzyć, choć i tak zdążyłem go znienawidzić w parę chwil... ale to wszystko ma nadal sens. Tak przynajmniej mówiły słowa 5W.
- 5W? Co oznacza owy skrót?
- Kiedyś się przekonasz...

*


Stefan biegł przed siebie przedzierając się przez kolejne fragmenty niekończącej się puszczy. Jednak aby jego ucieczka z obozowiska miała choć odrobinę szaleństwa, to sam uciekinier notorycznie przeklinał "kurkami", a z każdym wulgaryzmem niespodziewanie przed jego drogą wyrastały kolejne grzyby o podobnej nazwie, które instynktownie omijał. Tradycyjnie nie rozumiał tego ewenementu, a zarazem bluzgał częściej, zaś grzybowa spirala nienawiści nakręcała się coraz bardziej... aż do pewnej chwili, gdy użył "kurki" o jeden raz za dużo. Usłyszał ryk, a następnie odgłos pożerania, bynajmniej nie kogoś z okolicy. Światło nagle zgasło, zaś dookoła zrobiło się dużo... cieplej.

Obudził się... w sumie nie wiadomo kiedy. Wszędzie panował mrok i odgłos funkcjonującego organizmu, a także... w którego środku się znajdował? Ponadto przez ściany przenikał dźwięk niczym mantra powtarzany, a było gdakanie młodych kur (nie znane są powody, skąd Stefan miałby znać ten dźwięk). Nie wiedział, co się dookoła niego dzieje, lecz tak naprawdę miał pewne podejrzenia.
- Kurka, kurka, kurka...

Stał się jednością. Był elementem grzyba. Fragment kurki.

*


Wszystko to pisałem bez większej logiki i jakiegokolwiek składu. Fabularnie również wygląda to co najmniej dziwnie i chorobliwie strasznie, zaś sam obawiam się, czy to ma ręce i nogi: Stefan uwięziony w wielkiej kurce, która najwyraźniej postanowiła go zeżreć, a wcześniej torturować mantrą; pozostawiony na pastwę losu, gdyż zarówno Kotwica jak i 44 nawet nie wiedzieli, co się z nim dzieje spokojnie siedząc w obozowisku. Brak ciągu przyczynowo-skutkowego, lecz obecność przypadkowo-spontanicznego pozwalała mi na różne cudowne rzeczy. Z pewnością nie jest to szczyt mej inwencji, jednak w tej chwili mam czystą kartę. Nie, pozostało mi jedno. Tylko i aż.

5W.

Symbol budzący strach, lecz i respekt. Znak wywołujący potrzebę bycia bohaterem. Element przyszłości, w której tylko najwięksi staną się zwycięzcami.

Albo po prostu kolejny przejaw jawnej spontaniczności.

*


Mieszkańcy utopijnego Radomia ujrzeli nagle znak na niebie. Ciemna barwa kontrastowała się z idealnie błękitnym niebem. Wzbudziło to szok, strach oraz niedowierzanie, a z pewnością uczucie spotkania czegoś nowego, niezwykłego i... innego. A był to symbol, który określić najłatwiej było dwoma znakami - jedną literą oraz cyfrą. Jasiu zapytał mamy:
- Mamo, to koniec świata?
- Nie synku, to nie wiadomo co...
I tak Jasiu do końca życia nazywał to "nie wiadomo czym", a w jego życiu nieraz ten znak był obecny w jego życiu. Podobnie było w większości przypadków, gdyż dla kogoś to tylko dwa znaki, litera i cyfra, czy też nie wiadomo co. Prawda była taka iż rzeczywiście - dla wielu owy element nie miał pozornego znaczenia ani też wpływu na życie. W końcu... to tylko dwa znaki na niebie.

5W. Litera i cyfra. Nie wiadomo co.

5W - Piąta Wojna.

Wszędzie był on widoczny, zaś odgłos trąb dudnił po wszelkich długościach i szerokościach geograficznych. Usłyszeli go wszyscy: Wąsacz, Kotwica, 44, Wielka Kurka... ale nie Stefan, który nadal wypoczywał podczas kolejnych prób trawienia go przez olbrzymiego grzyba. Jednak wszystko miało się wkrótce zmienić.

[ Dodano: 1 Listopad 13, 22:02 ]
[ Dodano: 1 Listopad 13, 22:00 ]
Rozdział trzeci
"Arena"


Czy światło ma prawo wpłynąć na odczuwanie przepływu czasoprzestrzeni? Dziwne to pytanie, lecz doświadczyć miał go nie kto inny jak Stefan. Najwyraźniej kurki nie wykreowały systemu trawiennego, co były uargumentowane faktem, iż owy nieszczęśnik nadal oczekiwał na... cokolwiek?
- Fakt, jest tu ciepło i przyjemnie, ale... czemu gadam do siebie?! - weschnął ponuro, po czym zmienił pozycję wewnątrz przerośniętego grzyba z "leżenie A" na "leżenie C", a następnie zaczął śpiewać liczne piosenki zwane kibolskimi. Doprawdy były one piękne, zaś w słowach kryły się wspomnienia meczów przełomowych na Śląsku, czy też o powiązaniu niejakiej Legii z kurczakiem.
Czas płynął nieubłaganie, zaś kolejne chwile spędzone w tym miejscu sprawiały, że biologiczny zegar umarł, zaś dzień stał się nocą i vice versa. Cała patologia wewnątrz grzyba zaczęła wzbudzać w głowie wybrańca ponure myśli, iż sam stał się organizmem grzybowym, zaś jego obecność we wnętrzu "nowego przyjaciela" trwa już co najmniej dziesiątki lat. Lecz co gorsza, owa sytuacja nie ulegała jakimś znaczącym zmianom - nic tylko głośniejsze i cichsze mruczenie... Z czasem zaczął się zastanawiać, czemu nadal żyje zamiast zostać strawionym, czy może znowu to jakiś większy plan sięgający tajemnic czasu, przestrzeni i matematyki? Niestety - milczenie w głowie nie ułatwiało niczego.

Do czasu.

*


Czy to była noc? A może dzień? Nagle w komorze zrobiło się niemiłosiernie gorąco, zaś ściany swym drżeniem zbudziły Stefana będącego w zadumie, by po chwili siła organizmu gigantycznej kurki wypchnęła go w to samo miejsce, z którego trafił do środka. Wszystko stało się tak szybko i gwałtownie... że Stefan nie ogarnął co i jak, a nagle pojawił się na obsypanej piachem posadzce, a może jednak ziemi? Tylko tyle był w stanie odczuć, gdyż odzwyczajone od światła oczy nie przyjęły kontaktu z blaskiem słonecznym zbyt przychylnie, zaś ciepło dnia było mroźnie w stosunku do ciepłego grzybowego ciałka.
- Gdzie ja jestem? - zapytał nieświadom tego, czy ktoś mu odpowie, zaś przy pomocy swych kończyn spróbował osiągnąć pion. Nie udało się.
- Jesteś tam, gdzie twoje miejsce, o Wybrańcze! - odparł głos donośny, pełen mądrości i dojrzałości opartej na niezliczonych doświadczeniach. - Powstań i ujrzyj oblicze pana wszystkich Fungusów!
- Fungusów? Co to jest? - westchnął Stefan, po czym przetarł oczy. Wzrok zaczął powracać, lecz nie mógł powstać - tym razem nie zabrakło sił, lecz po prostu... za duże wrażenie zrobił na nim widok, który przed nim się pojawił.
Przed sobą ujrzał olbrzymią trybunę, wykonaną z litego kamienia, na której szczycie znajdował się olbrzymi baldachim z licznymi ozdobieniami i świecidełkami. W samym środku, w cieniu osłony znajdował się... gigantyczny muchomor sromotnikowy? Z koroną na głowie? Jednak to i tak było niczym, co znajdowało się na lewo i prawo od owej trybuny: olbrzymie podwyższenia, które rozciągając się tworzyły idealny okrąg, zaś na siedzeniach o niezliczonej liczbie znajdowały się wszelakie grzyby: kurki, maślaki, kanie, pieczarki, borowiki, muchomory, podgrzybki... Tak, to była arena, na której pierwszy raz był w roli innej niż kibica (jeśli liczymy derby Śląska w gałę kopaną). Ryk trybun wzbudzał dreszcze, szczególnie gdy odgłosy wydawały grzyby...
- Na świętą wodzionkę i węgiel z kopalni! Co ja tutaj robię?!
- Otóż... zostałeś wybrany. Nieraz i nie dwa używałeś słów "kurkami" zwanymi, co niejako rzadkie spotykane są na naszych świętych ziemiach. Według legend tylko Wybraniec mógł żyć z taką śmiałością jak ty... dlatego więc nie mogliśmy pozwolić Tobie uciec, gdyż oznaczałoby to utratę tak znamienitej osoby w tych skromnych leśnych progach! - odparł muchomor sromotnikowy z koroną.
- I co? Brawo, macie mnie! A teraz mnie wypuśćcie! W ogóle... - Stefan się zastanowił i uległ półgodzinnej zadumie, co nie przeszkadzało grzybom. - Jak to możliwe, że postawiliście cały ten wielki obiekt?
Na trybunach zapadła niezręczna cisza. Od tych chwil wszystko miało zależeć, czy igrzyska będą, czy też nie.
- Otóż drogi Wybrańcze... Nie wypuścimy ciebie, dopóki nie wygrasz całych igrzysk! Zaś arenę kupiliśmy w Ikei i sami ją skręciliśmy!
- A to zwracam honor co do Ikei... zaraz, mam wygrać igrzyska? Niby jak?! - wybuchnął Stefan.
- Proste, pokonując naszych najpotężniejszych gladiatorów... - odpowiedział z błogim spokojem Król. - A teraz wprowadźcie pierwszego przeciwnika naszego Wybrańca! Humus Hubas!

Arena rozdarła się niekontrolowanym okrzykiem, zaś z jednego z wejść na płytę areny słyszalny był dźwięk otwieranych wrót. Wraz z owym głosem Stefan odwrócił się, by ujrzeć zbliżającą się kanię, która na koronie posiadała ćwieki oraz małe ostrze, którym najwyraźniej miała walczyć. Kolejnymi malutkimi skokami zbliżała się do Stefana, aby po chwili stać naprzeciwko niego.
- Humus Hubas jako pierwszy zmierzy się z Wybrańcem! Szykujcie się na wielkie widowisko, z którego niekoniecznie nasz gość musi wyjść żywcem! Igrzyska czas zacząć! - tym oto okrzykiem Król rozpoczął całą wielką imprezę.
Kania zaczęła się powoli zbliżać do Stefana, który kompletnie nie wiedział, czy śmiać się, czy udawać przerażenie. Ostatecznie wybrał wariant najbardziej oczywisty - stopa plus grzyb oznacza śmierć. Tak, to miało sens i wbrew pozorom zabiło Humus Hubasa. Nagły ryk trybun urwał się, jakby ktoś strzelił biczem na wyraźny rozkaz. Na całej arenie zapadła ponura cisza... by po chwili Stefan poczuł drżenie, które pochodziło z podskakujących nóżek grzybów. Tak, trybuny szalały, niektórzy wręcz płakali ze wzruszenia że oto Wybraniec tak szybko pokonał pierwszego przeciwnika. Zwycięzca kompletnie nie ogarniał fenomenu rozdeptania, lecz pozwolił porwać się emocjom i skacząc z radości nakręcał trybuny, myśląc, że "skoro tacy mają być rywale, to i prędzej czy później wygram swoją zdolność. Specjalnie dla nich pobawię się w tego Stefana Wybrańca..."
Kolejne godziny to niezliczone starcia, na przykład z Funghi Brothers (rozdeptani), Wybuchową Kurką (zgnieciona), Pieczarkami Harakiri (same się zaciapały na śmierć), czy z Muchormaxem Aureliuszem Hiacyntem Pierwszym (zasypany żywcem przez piasek wykopany przez dłonie Wybrańca). Trybuny szalały, grzyby rozkwitały i pyliły z radości automatycznie rodząc swe potomstwo, Król wył ze wzruszenia, zaś Stefan... powoli zaczął zasypiać, gdyż cała ta zabawa zaczęła się dłużyć, a zachodzące słońce powoli witało nadchodzącą noc.
- Dobra, grzyby! Dawać mi tu najsilniejszego i opuszczam tą arenę!
Na te słowa wrzask trybun uległ spotęgowaniu, zaś Królowi nie pozostało nic innego, jak wezwać do ostatecznego starcia:
- Dobra, dawać go tu!
Trybuny zaczęły skandować jego imię. Najpotężniejszy przeciwnik właśnie nadchodził. Stefan próbował usłyszeć jego imię, lecz odgłosy z różnych stron areny skutecznie to zagłuszały... aż stało się to. Pojawił się on. Brązowa sierść, spore zęby, potężny ogon. I ten wzrok, pełen ognia, nienawiści, jadu... po prostu pełen wszystkiego, co złe. Wtedy też Stefan usłyszał jego tytuł, wprost z "ust" Króla:
- Oto przed państwem obecny mistrz areny: Klnący Bóbr Dyslektyk!

Tego Stefan nie mógł wytrzymać - padł na ziemię, po czym turlając się rył ze śmiechu widząc i rozumiejąc, z kim ma mieć do czynienia w walce o swoją wolność. Tłumy tego nie rozumiały, jak i przeciwnik, który przestał się pieścić i po chwili rzucił się kąsając Stefana w lewą dłoń. Śmiech nagle przerodził się w ryk bólu, zaś pokąsany wrzasnął z wyrzutem:
- Za co?!
- Sa do, rze to k***y n***y pieszcisz siem ze mnom, jagbysz fykrau calom falkeł, k***a! Jesteź ch**em dragtujonc dak te drybuny, knido pier****na w d**ę...
- Ej no przestań, na jasną anielkę. Po prostu wystarczyło powiedzieć że zaczynamy - jęknął Stefan, nadal lekko zdumiony osobowością swego rywala.
- Zabijajcie się! Już! Taś taś! - ryknął Król, zaś trybuny wraz z nim zaczęły swój ryk używając zwrotu "taś taś".
- K***a ja ciem saras zapier**lę dylgo stuj spogojnie... - ryknął bóbr, po czym skoczył w kierunku aorty szyjnej swego oponenta.
Tym razem Stefan nie zlekceważył i jednym ciosem odepchnął przeciwnika unikając śmiertelnego ataku. Zamiast mówić skontrował nadeptując na ogon ssaka o solidnym uzębieniu.
- Osz ty skur****nie je**ny! Saras ciem upier**lę! - po czym bóbr wyrwał się spod gniotącej nogi, a następnie skoczył w celu ugryzienia klatki piersiowej.
Stefan jednak nie był już tym samym trollującym człowiekiem. Stał się Wybrańcem. Jeden cios ŚSW (Śląska Sztuka Walki) i jego klnący przeciwnik padł nieprzytomny.
- Niech ginie - westchnął, po czym spojrzał w stronę trybun. Te milczały oczekując decyzji Króla.
- No cóż... zwyciężył, więc jest mistrzem! Proroctwa się spełniają! Nie do wiary!
- No dobra, dobra... - Stefan próbował przekrzyczeć tłum, lecz w ogóle to się nie udawało do chwili, aż się wkurzył - CISZA!
Zapadła cisza.
- Dobra, jestem mistrzem areny, wypuśćcie mnie zatem, bo inaczej pokażę temu muchomorowi, co robią z nim rodziny, gdy mylą go z kanią!

*


- A gdybym tak na samym początku powiedział o smażeniu, to ciekawe, czy by wtedy mnie wypuścili? - powiedział do samego siebie Stefan, z każdym krokiem oddalając się od nadal oświetlonej i huczącej areny (akurat uznali, że hasło Stefana "niech ginie" idealnie pasuje do imprezy kończącej igrzyska).
Na niebie panowała spokojna noc, lecz im dalej brnął w kierunku mrocznej puszczy, tym bardziej czuł niepokój i dziwną grozę. Czuł się zagrożony... lecz też i senny, dlatego też daleko nie uszedł, by paść na pierwszą lepszą kępę mchu, by odpocząć chwilę... a w konsekwencji przespać całą noc. W śnie widział ponownie wielkie hałdy, olbrzymie i ponure chmury wypełnione siarką i innymi truciznami tego świata, a także sadzę na jego rowerze, dziurawym jak zwykle. Były też i kotki, czarne jak węgiel... tak, bo jadły węgiel.
Huk. Nagłe wyrwanie ze snu. Szybko powstał, by ujrzeć co się dzieje. Nic nie widział, gdyż wszędzie panowała niepodzielnie biel. Ruszył do przodu, by odkryć, co się dzieje, lecz pierwsze co spotkał to kory kolejnych drzew. Brzozy. Poczuł grozę w sercu - jakby gdzieś to już widział. Blask słońca zasłaniała... mgła. Wtedy też usłyszał strzały...

*


Komentarze mile widziane.

Sygnatura użytkownika
NICO
Ostatnio zmieniony przez Kleszczu 1 Listopad 13, 22:01, w całości zmieniany 2 razy  
 
     
Wyświetl posty z ostatnich:   
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Nie możesz ściągać załączników na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Szablon savePokeCollect stworzony przez Raika/Perry. Statystyki
Internetowe RPG - gry MMO i MMORPG online TOP50 Gry Pokemon Valhalla AntyGaming”PokeSerwis Tylko Lati
Pokemons.tnb.pl pokemon special Pokemon Trainer
Dream League
Topsites FireChao TopsitesPPN Top 50 Forum Topsite

Wymiana buttonami z PokeCollect
Forum wykorzystuje cookies, tak jak każde inne w internecie, w tych samych celach (reklamy, statystyki, ustawienia). Przeglądarką możesz regulować warunki przechowywania cookies.