No to o jedną osobę mniej: wycofuję się.
Powody:
- Mam małe trudności z PAA...
- Rysuję fajną mangę, więc...
- I piszę nowego FF'a...

[Inaka]

No to o jedną osobę mniej: wycofuję się.
Powody:
- Mam małe trudności z PAA...
- Rysuję fajną mangę, więc...
- I piszę nowego FF'a...

Ja też muszę niestety odpaść, szkoła teraz mnie przytłacza( zwłaszcza matma xp)
A po za tym, imieniny staruszka się zbliają, a mam za zadanie odciągnąć go od impry, więc odpadam

[DominLoL]

Ja też muszę niestety odpaść, szkoła teraz mnie przytłacza( zwłaszcza matma xp)
A po za tym, imieniny staruszka się zbliają, a mam za zadanie odciągnąć go od impry, więc odpadam

No dobrze, mam opowiastkę Vabigoona, Neko czekam na Ciebie.

[DL27]

No dobrze, mam opowiastkę Vabigoona, Neko czekam na Ciebie.

Mogę oddać w sobotę?? Teraz mam nawałnicę sprawdzianów, bo wywiadówka zaniedługo jest :/

[Neko]

Mogę oddać w sobotę?? Teraz mam nawałnicę sprawdzianów, bo wywiadówka zaniedługo jest :/

Ok, rozumiem, bo sama teraz to mam ;_;
Przedłużę do niedzieli, cóż.

[DL27]

Ok, rozumiem, bo sama teraz to mam ;_;
Przedłużę do niedzieli, cóż.

Tylko Vabigoon oddał. Oto praca:


Kiedyś tam, dawno temu przyszedł czas na wspomnienia, a żeby ich nie zmarnować postanowiłem je spisać.
Tak to było wtedy, gdy miałem czternaście lat, byłem młodym butnym Eskimosem, który myślał że nic nie jest w stanie mu zagrozić. Miałem wtedy długie, blond włosy. Tak, dokładnie to pamiętam.
Był mroźny poranek, słońce dopiero wychodziło zza horyzontu oślepiając moich braci wybierających się na polowanie. Gdy spakowali wszystkie swoje rzeczy wrócili do igloo, żeby pożegnać rodziców i siostry. Zawsze żegnali także mnie, lecz tym razem Tornak mój najstarszy brat zwrócił się do mnie i poważnie powiedział:
- Mohawk, Bracie, starsi naszego plemienia powiedzieli, że jesteś już gotów zostać prawdziwym, śnieżnym Indianinem, pakuj się, weź tylko to co najpotrzebniejsze i coś do jedzenia.
- Tak bracie – odpowiedziałem – Zaraz będę gotowy.
Spakowałem się do swojej torby ze smoczej skóry, chwyciłem mój harpun i pobiegłem do sań. Chwilę później pędziliśmy naszym psim zaprzęgiem. Po dotarciu do ciemnej doliny umówiliśmy się, że każdy z nas pójdzie w inną stronę. Złożyliśmy jeszcze tylko chleb w ofierze dla naszego boga Ilmarinen i każdy wyruszył w swoim kierunku.
Śnieg skrzypiał i skrzył się w świetle wschodzącego słońca. Kiedy wypatrywałem na nim śladów dzikich zwierząt usłyszałem jakiś szelest tuż za mną, odwróciłem się, i w tej samej chwili rzucił się na mnie wielki śnieżny wilk z wściekłością w oczach i z zakrwawionym pyskiem. Szamotaliśmy się dopóki nie zatopił swoich białych kłów w mojej lewej nodze. Wtedy zaczął lizać swoje rany (możliwe, że po ostatnim pojedynku o dowództwo w stadzie), powoli przesuwałem swoją rękę w stronę niedaleko leżącego harpuna. Ostatkiem sił przyciągnąłem go do siebie i rzuciłem w wilka, miałem okropne szczęście, grot zatopił się idealnie w jego plugawej szyi, wydał jeszcze kilka przerażających dźwięków i padł na ziemię. Zasnąłem…
Obudziło mnie skamlenie nad moją poszarpaną nogą. Był to jakiś dziwny czerwono, czarny stworek podobny do psa. Lizał moją ranę żeby się szybciej zaskrzepiła. Kiedy tylko ujrzał, że otworzyłem oczy podszedł do mojej twarzy, ciągnąc w zębach pęk suchych gałązek puścił je niedaleko mnie i zapalił, nie wiem dokładnie jak on to zrobił ale wyglądało to, jakby ogień wydobywał się z jego pyszczka, zapalając kupkę drewna. Potem pobiegł szybko po resztę chrustu i wrzucił go do ogniska.
- Hej mały skąd się tu wziąłeś? – powiedziałem.
- Ghhrow. – zawarczał tylko w odpowiedzi.
- Widać nie jesteś zbytnio rozmowny, ale dziękuję ci, że robiłeś dla mnie to ognisko, inaczej bym zamarzł.
Wtedy usiadł zaraz przed moim nosem i zaczął mnie lizać po twarzy. Jego język był bardzo ciepły. Wtedy zauważyłem leżącego wilka, z którym stoczyłem walkę, pogłaskałem mojego dziwnego przyjaciela i doczołgałem się do moich bagaży wyjąłem z nich nóż i jakieś szmaty. Zrobiłem sobie z nich prowizoryczny opatrunek i przemieściłem się w kierunku wilka ściągnąłem z niego idealne futro i wykroiłem wielki kawał mięsa.
- Hej, Zapalniczko chodź tutaj, pewnie głodny jesteś.
Wziął delikatnie mięso położył koło ogniska i zjadł. Potem wrócił do mnie, i pokazał noskiem na wilka. Ukroiłem mu znowu tyle samo lecz tym razem położył ochłap zaraz przy płomieniach nie jedząc go poczekał aż spiecze się z tej strony i odwrócił go, gdy mięso było już gotowe przyniósł mi nie jedząc przy tym nawet kawałka. Powiem tylko, że ta na wpół surowa potrawa była najlepszym daniem jakie kiedykolwiek jadłem. Po chwili pojawili się moi dwaj bracia, pochwalili mnie za odwagę i zainteresowali się Zapalniczką, lecz on widocznie nie był zainteresowany nimi, podpalił ich torby, pokazał język i schował się za mnie. Bracia położyli mnie na saniach i odwieźli do domu zostawiając Zapalniczkę, lecz ten pobiegł za nami aż do osady.
Gdy już wyzdrowiałem, Zapalniczka ciągle ze mną chodził dając do zrozumienia, że chce być moim stworkiem, więc przygarnąłem go do siebie. I od tej pory pomagał całej osadzie. Rozpalał ogniska, nosił różne przesyłki i bawił się z dziećmi, jednakże najwięcej czasu spędzał ze mną.

[DL27]

Tylko Vabigoon oddał. Oto praca:


Kiedyś tam, dawno temu przyszedł czas na wspomnienia, a żeby ich nie zmarnować postanowiłem je spisać.
Tak to było wtedy, gdy miałem czternaście lat, byłem młodym butnym Eskimosem, który myślał że nic nie jest w stanie mu zagrozić. Miałem wtedy długie, blond włosy. Tak, dokładnie to pamiętam.
Był mroźny poranek, słońce dopiero wychodziło zza horyzontu oślepiając moich braci wybierających się na polowanie. Gdy spakowali wszystkie swoje rzeczy wrócili do igloo, żeby pożegnać rodziców i siostry. Zawsze żegnali także mnie, lecz tym razem Tornak mój najstarszy brat zwrócił się do mnie i poważnie powiedział:
- Mohawk, Bracie, starsi naszego plemienia powiedzieli, że jesteś już gotów zostać prawdziwym, śnieżnym Indianinem, pakuj się, weź tylko to co najpotrzebniejsze i coś do jedzenia.
- Tak bracie – odpowiedziałem – Zaraz będę gotowy.
Spakowałem się do swojej torby ze smoczej skóry, chwyciłem mój harpun i pobiegłem do sań. Chwilę później pędziliśmy naszym psim zaprzęgiem. Po dotarciu do ciemnej doliny umówiliśmy się, że każdy z nas pójdzie w inną stronę. Złożyliśmy jeszcze tylko chleb w ofierze dla naszego boga Ilmarinen i każdy wyruszył w swoim kierunku.
Śnieg skrzypiał i skrzył się w świetle wschodzącego słońca. Kiedy wypatrywałem na nim śladów dzikich zwierząt usłyszałem jakiś szelest tuż za mną, odwróciłem się, i w tej samej chwili rzucił się na mnie wielki śnieżny wilk z wściekłością w oczach i z zakrwawionym pyskiem. Szamotaliśmy się dopóki nie zatopił swoich białych kłów w mojej lewej nodze. Wtedy zaczął lizać swoje rany (możliwe, że po ostatnim pojedynku o dowództwo w stadzie), powoli przesuwałem swoją rękę w stronę niedaleko leżącego harpuna. Ostatkiem sił przyciągnąłem go do siebie i rzuciłem w wilka, miałem okropne szczęście, grot zatopił się idealnie w jego plugawej szyi, wydał jeszcze kilka przerażających dźwięków i padł na ziemię. Zasnąłem…
Obudziło mnie skamlenie nad moją poszarpaną nogą. Był to jakiś dziwny czerwono, czarny stworek podobny do psa. Lizał moją ranę żeby się szybciej zaskrzepiła. Kiedy tylko ujrzał, że otworzyłem oczy podszedł do mojej twarzy, ciągnąc w zębach pęk suchych gałązek puścił je niedaleko mnie i zapalił, nie wiem dokładnie jak on to zrobił ale wyglądało to, jakby ogień wydobywał się z jego pyszczka, zapalając kupkę drewna. Potem pobiegł szybko po resztę chrustu i wrzucił go do ogniska.
- Hej mały skąd się tu wziąłeś? – powiedziałem.
- Ghhrow. – zawarczał tylko w odpowiedzi.
- Widać nie jesteś zbytnio rozmowny, ale dziękuję ci, że robiłeś dla mnie to ognisko, inaczej bym zamarzł.
Wtedy usiadł zaraz przed moim nosem i zaczął mnie lizać po twarzy. Jego język był bardzo ciepły. Wtedy zauważyłem leżącego wilka, z którym stoczyłem walkę, pogłaskałem mojego dziwnego przyjaciela i doczołgałem się do moich bagaży wyjąłem z nich nóż i jakieś szmaty. Zrobiłem sobie z nich prowizoryczny opatrunek i przemieściłem się w kierunku wilka ściągnąłem z niego idealne futro i wykroiłem wielki kawał mięsa.
- Hej, Zapalniczko chodź tutaj, pewnie głodny jesteś.
Wziął delikatnie mięso położył koło ogniska i zjadł. Potem wrócił do mnie, i pokazał noskiem na wilka. Ukroiłem mu znowu tyle samo lecz tym razem położył ochłap zaraz przy płomieniach nie jedząc go poczekał aż spiecze się z tej strony i odwrócił go, gdy mięso było już gotowe przyniósł mi nie jedząc przy tym nawet kawałka. Powiem tylko, że ta na wpół surowa potrawa była najlepszym daniem jakie kiedykolwiek jadłem. Po chwili pojawili się moi dwaj bracia, pochwalili mnie za odwagę i zainteresowali się Zapalniczką, lecz on widocznie nie był zainteresowany nimi, podpalił ich torby, pokazał język i schował się za mnie. Bracia położyli mnie na saniach i odwieźli do domu zostawiając Zapalniczkę, lecz ten pobiegł za nami aż do osady.
Gdy już wyzdrowiałem, Zapalniczka ciągle ze mną chodził dając do zrozumienia, że chce być moim stworkiem, więc przygarnąłem go do siebie. I od tej pory pomagał całej osadzie. Rozpalał ogniska, nosił różne przesyłki i bawił się z dziećmi, jednakże najwięcej czasu spędzał ze mną.

[PokeMan]